بچه که بودیم

بچه که بودیم دل‌های پاکی داشتیم. یادمه یه دختری تو محله مون به همراه خانواده‌ش زندگی می‌کرد به اسم الهام که به چشم خواهر برادری خیلی خوشگل بود و سنش هم از سن ما بیشتر( من اون موقع کلاس اول بودم و الهام هم به نظرم راهنمایی).
الهام، دوست دختر خیالی رفیقم سامان بود یعنی بعد که بزرگ شدم فهمیدم دوست دختر خیالیش بوده. بعد از ظهر‌ها کارم شده بود این که سامان رو سوار دوچرخه‌ کنم و به دیدار محبوب ببرم (یعنی از کنار در خونه‌شون رد بشیم). سامان با همون زبون بچگی مدام از زیبایی‌های الهام واسه من تعریف می‌کرد و من بابت این‌که دوست دختری به این قشنگی داره بهش غبطه می‌خوردم. البته بعد‌ها فهمیدم که غبطه نمی‌خوردم و حسودی می‌کردم.
گذشت و گذشت تا اینکه یه روز سامان اومد و گفت که دیگه دوستش نداره. بهم گفت که اگه خواستی تو می‌تونی دوستش داشته باشی و من هم که تمام این مدت در خفا الهام رو دوست داشتم اصلا ازش نپرسیدم چرا، از خدا خواسته قبول کردم و من هم تو خیالم شدم دوست پسرالهام. تو خیال دنیای بچگیمون همین که خودمون یکی رو دوست می داشتیم اون دیگه می‌شد دوست دخترما.
مدت‌ها کارم این بود که با دوچرخه‌ی فسقلیم از کنار درشون رد بشم بلکه یک بار در خونه‌شون رو باز کنه. یک سال بعد الهام و خانواده‌ش از محله‌ی ما رفتند و من اولین و آخرین شکست عشقی‌م رو تجربه کردم.
غرض از همه‌ی این حرف‌ها این بود که‌:
آره بچه که بودیم دل‌های پاکی داشتیم. همه‌چیمون رو به هم قرض می‌دادیم حتی دوست دخترهامون رو.