شلوار فاق کوتاه

جوانک جلوی من راه می‌رفت شلوار جین فاق کوتاهی پوشیده بود که مارک شورتش به‌واسطه ی کوتاه بودن پیراهن اندامی‌اش از زیر آن بیرون زده بود. از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان هر آن به خودم می‌گفتم که الان ممکن است شلوارش از باسن مبارکش پایین بیفتد. راستش خودم را هم آماده کرده بودم که در صورت لزوم با عکس العملی سریع شلوارش را بین زمین و هوا بگیرم و مانع آبروریزی شوم. راستش هیچوقت متوجه داستان این شلوارهای فاق کوتاه نشدم. هیچوقت هم امتحانشان نکرده‌ام. حس ناامنی می‌کنم از دیدنشان چه برسد به پوشیدنشان. نه که خدای نکرده از خودم مطمئن نباشم. نه، به جان خودتان صحبت این حرف‌ها نیست. من امتحان خودم را پس داده‌ام(حالا حتما می‌خواهید بدانید به چه کسی پس داده‌ام؟). می‌خواهم بگویم که به قول مش قاسم -در سریال دایی جان ناپلئون- پوشیدن چنین شلواری را بی‌ناموسی می‌دانم. آخر یعنی چه که کسی بخواهد قسمتی از لباس زیرش را به معرض نمایش بگذارد؟
بدتر از همه وقتی‌ست که این شورت مارکدار هم خودش به نوعی فاق کوتاه می‌شود. در این صورت باید قسمتی از باسن مبارک پسرکان که جلوی ما رژه می‌روند را هم تماشا کنیم. حالا شاید من زیادی سخت می‌گیرم. خودتان قضاوت کنید. دیدن چنین چیزی در ملأ عام چه حسی به شما می‌دهد؟ حالا باز اگر آرنج بود می‌شد به نحوی تحلیلش کرد و یا اگرجنس لطیف بود شاید می‌شد به چشم خواهر برادری تحمل کرد ولی دیگر دیدن بی‌ناموسی یک لندهور واقعا غیر قابل تحمل است. در چنین لحظاتی که بی‌ناموسی به چنین درجه‌ای می‌رسد، سعی می‌کنم مسیرم را کج کنم تا این تصاویر مستهجن را نبینم.
بعد می‌گویند چرا آقایان مدل مو برایمان معرفی می‌کنند.خب عزیزان من همین کارها را می‌کنید دیگر. فکر کنم سرانجام مجبورمان کنند مانند کره‌شمالی لباس متحدالشکل ملی بپوشیم و از ژل مو زدن هم منعمان کنند. اگر این یک قلم اتفاق بیفتد از شما جماعت فاق‌کوتاه پوش نخواهم گذشت چون مو‌های من به هیچ صراطی به جز ژل‌،مستقیم نمی‌شوند(این را نوشتم تا اتهام کچل بودن را از خودم رفع کرده باشم).
نمی‌دانم شاید برای نسل من که اکثرمان نه از روی اجبار بلکه از روی احترام حتی پایمان را جلوی بزرگ‌ترها دراز نمی‌کردیم (جمله‌ای کلیشه‌ای بکار بردم تا سریال‌های تلویزیون میلی را برایتان تداعی کرده باشم)برخورد با چنین مسائلی دشوار باشد ولی باز هم نمی‌توانم خودم را قانع کنم که چنین پوشش‌هایی به همراه الفاظ رکیکی که این روزها به مانند نقل و نبات توسط پسرکان و گاه حتی دخترکان این مرز و بوم در کوی و برزن - بدون توجه به دیگران- نثار هم می‌شود را جزء جوانی کردن و لذت‌های جوانی بدانم.
یک جای کار می‌لنگد.