روزی که من شامل برچسب 18+ شدم

اواخر بهار بود و هوا کم کم داشت گرم می‌شد و باز هم این من بودم که به مثابه‌ی تمام سال‌های اخیر تک و تنها بودم. هرقدر به مغزم فشار آوردم جز چند باری که بعضی ها به من سر زده بودند و حال و احوالی کرده بودند مورد دیگری که لطف دوستان و آشنایان شامل حالم شده باشد به ذهنم خطور نکرد.
از بی حوصلگی تصمیم گرفتم سری به کوچه و خیابان بزنم تا هوایی به کله ام بخورد و دلم باز شود -رابطه ی گشادی دل و تناول هوا را بعدا در یک فرصت مناسب برایتان شرح می‌دهم-. مشغول امر خطیر گشاد کردن قلبم در یکی از خیابان‌های باریک شهربودم که حضور چند جوان توجهم را به خودش جلب کرد و البته آن‌طور که بعدا متوجه شدم حضور من توجه آن‌ها را به خودش جلب کرده بود. داشتند با هم پچ پچ می‌کردند و از شما چه پنهان به نظرم کمی مشکوک هم می‌زدند.خودم را به ندیدن زدم ولی زیر چشمی مواظبشان بودم و البته باز هم گویا آن‌ها زیرچشمی مواظب من بودند. دیگر کاملا نزدیکشان شده بودم. ناگهان چیزی شنیدم که مخم سوت کشید . یکی از آن جوانان رو به بقیه کرد و درحالیکه تلاش می‌کرد من متوجه نشوم گقت‌: باید این یارو را بکنیم- به ضم ب و کاف بخوانید - جاخورده بودم. به خودم دلداری دادم که منظور از یارو من نیستم و آن‌ها در مورد فرد دیگری صحبت می‌کنند. قدم‌هایم را تند‌تر کردم تا هر چه زودترازآن‌ جمع فاصله بگیرم. از کنارشان رد می‌شدم که صدای بقیه را هم شنیدم که حرف دوستشان را تایید می‌کردند‌: آره باید بکنیمش- همچنان به ضم ب و کاف بخوانید - تا بفهمند ما نه تنها [...] بلکه [...] هم داریم. راستش تا اون روزآدم وقیح و پررو دیده بودم ولی خدا وکیلی تا این حدش را نه. استرس سراسر وجودم را فراگرفته بود‌. هوس گشاد شدن قلب، داشت به گشاد شدن‌های دیگری می‌انجامید. با توجه به کم بودن لشکر مدافعان و تعدد مهاجمان‌، جنگ - درصورت وقوع - مغلوبه بود. شروع به دویدن کردم که به مانند مور و ملخ به من هجوم آوردند. چشمتان روز بد نبیند‌، دوستان‌، اهل ذوق بودند و به التماس‌های من به‌هیچ وجه وقعی نننهادند. ابتدا کمی دادو بیداد کردم ولی وقتی ازبی‌فایده بودن تقلاهایم مطمئن شدم تصمیم گرفتم سکوت کنم . سکوت من فریاد بلندی بود که تمام دردهایم را فریاد می‌زد. کمی که گذشت همچنان همان درد بر سرجای خود باقی بود ولی از شما چه پنهان لذتی هم به من دست داده بود که تا به حال تا به این درجه لمسش نکرده بودم.
از آن روز به بعد من آشنای تمام جوانان آزاد اندیش شهر بودم که همگی آماده برای کردنم بودند.
آماده برای اعتراض کردن.
آری من همان اعتراضم .