تخفیف همه جا هست

با خوشحالی زایدالوصفی رو کرد به من و گفت: ببین بالاترین اینجا هیتلر نیست؛ و ما در لابی هتلی در پکن نشسته بودیم.
نخواستم عیشش رو بهم بزنم. به روی خودم نیاوردم و مشغول وبگردی‌های خودم شدم. سرعت وایرلس‌شون زیاد نبود ولی خب دندون اسب پیشکشی رو که نمی‌شمرن.
شب از نیمه گذشته بود که تصمیم گرفتیم از وایرلس مجانی دل بکنیم و کمی اطرف هتل بچرخیم. لپ‌تاپامون رو گذاشتیم اطاقامون و زدیم بیرون. هوای خنک و دل‌چسبی بود.
لیدی ماساژ س کــــ ــ ــــ س،‌ صدای مردی بود که چند متر اون طرف‌تر روی پلکان متروی نزدیک هتل نشسته بود. یه باره پای رفیقم سست شد. خنده‌م گرفته بود. آخه طرف زن و بچه داشت. این پا اون پا کرد و رفت سمتش. منتظرش موندم. رفته بود واسه مذاکره. اومد پیشم.
- می گه ساعتی 350 یوآن ولی اگه دو تا لیدی بخوایم برامون ارزون‌تر هم حساب می‌کنه.
لیدی رو با لهجه‌ی غلیظ انگلیسی می‌گفت. قلبم داشت تند تند می‌زد. هوا تاریک بود وگرنه فکر کنم طرف متوجه چهره‌م که رنگ بهش نمونده بود می‌شد. فکر می‌کردم تو این همه مدت منو شناخته باشه . ولی انگار نه اون منو شناخته بود و نه من اونو.
- اگه نداری من پولشو می‌دم، بعد برگشتیم ایران با هم حساب می‌کنیم.
اینو در قبال سکوت طولانی‌م بهم گفت.
این بار گُر گرفتم‌. اصلا موضوع رو نگرفته بود. بالاخره راضیش کردم که بی‌خیال همراهی من در این یکی مورد بشه و خودش تنهایی بره و رفت.
با نگاهم تا در هتل همراهیشون کردم.
یه کم بیرون موندم و اجازه دادم خنکای نسیم گرگرفتگی‌م رو آروم کنه. رفتم اطاقم‌. لپ‌تاپم رو برداشتم و اومدم لابی.
هنوز بالاترین رو هیتلر نکرده بودند.