مگسان جان برکف

تازه مشغول کار شده بودم. گرمای هوای جنوب بود وگودال‌های فاضلاب پشت کاروان‌ها که سرریز کردن آن‌ها باعث شده بود مگس‌های زیادی اطراف کاروان‌ها در تردد باشند. کافی بود در کاروان لحظه‌ای باز شود تا لشکری از مگس‌ها در انوع مختلف مهمان اطاقت شوند، البته اگر بتوان به حشراتی که از سروکولت بالا می‌رفتند، تمام تنت حتی جاهای بی ناموسی‌اش را هم در می‌نوردیدند، در کمال وقاحت جلوی چشم میزبان که شما باشید در هوا مراوده می‌کردند و چند قدم آن طرف‌تر توله پس می‌انداختند‌، عنوان مهمان را اطلاق کرد.
درواقع در آن وضعیت نیازی هم به باز کردن در نبود. درزهای فراوانی که کارون‌ها داشتند -ومن و همکارم هر کاری می‌کردیم نمی‌توانستیم به طور کامل بپوشانیمشان- خودشان نقش هزار بار باز و بسته کردن در را بازی می‌کردند. اگر می‌خواستیم از حشره‌کش استفاده کنیم به علت تعداد زیاد و جایگزین شدن سریعشان - در رابطه با راستای همان وقاحتی که در مراوده داشتند- باید هر چند دقیقه یک باراطاق را ترک می‌کردیم تا مبادا خودمان اسیر حشره‌کش نشویم، از طرف دیگر در آن گرمای وحشتناک ترک کردن اطاق اصلا مقرون به صرفه هم نبود. کافی بود چند دقیقه اتاق را ترک می‌کردیم تا آب مغزمان خشک می‌شد و ما می‌ماندیم و یک مغز چروکیده.
لذا تصمیم گرفتیم به روش سنتی استفاده از مگس کش رو بیاوریم که در طول تاریخ هم امتحان خود را پس داده بود.
طی یک بعد از ظهر آن‌قدر از این حشرات موذی کشتیم که تقریبا هنگام قدم زدن روی لایه‌ای از اجسادشان حرکت می‌کردیم. قتل عام وسیعی بود. از شما چه پنهان کمی تا قسمتی هم احساس آغا محمد خان بودن به من دست داد‌(البته تاکید می‌کنم به جهت خونخواری نه جهات دیگر) ولی حتی اندکی از جمعیت‌شان کاسته نشد. به جای یک مگس کشته شده‌، چندین مگس قبراق و سرحال و آماده مرگ وارد اتاق می‌شدند. لامروت‌ها به گونه‌ای به سمت ما شیرجه می‌زدند که حملات انتحاری خلبان‌های ژاپنی در جریان جنگ جهانی دوم به سمت کشتی‌های آمریکایی (کامیکازه) در مقابلش هیچ بود. حقیقتا خسته شده بودیم واین خستگی اگر چه جسمی هم بود ولی بیشتر روحی بود و ناشی از اینکه نتوانسته بودیم یک مشت حشره ناچیز را به راه راست بیاوریم. تصمیم گرفتیم تا زمان رسیدن ماشین لجن کش با آن‌ها مدارا کنیم و سر به سرشان نگذاریم. راستش جواب هم داد تا یکی دو روز بعد که لجن‌کش به منطقه رسید نه ما ذهن و روان و جسممان را خسته کردیم و نه آن‌ها مثل سابق به کاروان ما هجوم آوردند. زندگی مسالمت آمیز جواب داده بود. آن‌ها اجازه داشتند به تمام سوراخ سنبه‌های ما سرک بکشند و ما هم مراقب بودیم که گزک به دستشان ندهیم تا دوباره به سمت اتاقمان لشکرکشی کنند. ماشین لجن‌کش که فاضلاب‌ها را تخلیه کرد و چشمه‌ی جوشان تغذیه‌ی مگسان خشکید نسلشان هم کم کم رو به زوال گذاشت.
گاهی اوقات باید با مگسان آویزان و از همه جا رانده شده‌ای که به منابع سرشاری متصلند و از آن‌ها تغذیه می‌کنند مدارا کرد. درحقیقت سرو کله زدن با این حشرات تا وقتی که آن منابع (منابعی که خود فاسدند و از این حشرات برای بقا و گسترش فساد وجودی خود استفاده می‌کنند‌) پابرجا هستند کاملا بی‌فایده است و کار را بدتر می‌کند. تلاش برای به راه راست آوردنشان بی‌فایده است چون از اساس بی اساسند و متکی بر فساد. حشرات وقیحی که قبح هیچ کاری را درک نمی‌کنند و از این رو ترسناکند و در عین حال قابل ترحم.
مشکل اصلی همان طور که گفته شد نه این مگسان که منابع فساد هستند. آن‌ها هستند که باید خشکیده شوند. منابعی که اگر خوب بنگریم خودمان با سهل‌انگاری‌های دنباله‌دارمان باعث و بانی ایجادش بوده‌ایم.